LABARIN WANI TSOHO DA WATA YARINYA

“Hannunka na Hannuna”

A cikin wata tsohuwar unguwa da ke gefen gari, akwai wani tsoho da ba shi da kowa sai wata tsohuwar jakarsa da tabarma. Rayuwa ta juya masa baya, ya rasa komai — gida, iyali, da kuma lafiya. Duk wanda ya wuce kusa da shi, ko dai ya kauda kai ne, ko kuma ya yi dariya mai cin rai.

Amma wata rana, wata yarinya ta tsaya. Ba ta dubi tufafinsa ba, ba ta kalli datti a jikinsa ba — sai zuciyarsa kawai ta gani. Ta durƙusa a gabansa, ta kamo hannunsa, ta ce:

> “Babu wanda bai cancanci kulawa ba. Rayuwa na iya canzawa, amma mutunci ya fi komai daraja.”

Tsohon ya kalli idanunta, hawaye ya cika masa ido. A cikin shekara da shekaru, ba wanda ya taba tsayawa ya tambaye shi: “Ya kake?”

Wannan karamin lokaci da ta ba shi, ya fi duk wata sadaka da ya taba samu. Ba wai saboda abinci ba, amma saboda ta tuna masa cewa shi mutum ne – wanda har yanzu yana da daraja.

---

Darasi:

> “Tausayi ba wai taimako da hannu kadai ba ne, amma kuma tunawa da cewa ko da wanda ya fāɗi, har yanzu yana da darajar rayuwa.”